วิธีการหรือความบ้าคลั่ง: ละคร ‘Succession’ ของ Jeremy Strong และ Brian Cox แสดงถึงการปะทะกันของสไตล์การแสดงที่ใหญ่กว่า

“วิธีการแสดง” หมดความหมายไปนานแล้ว

แต่กลายเป็นสิ่งที่จับต้องได้เพื่ออธิบายถึงความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าที่จะทำให้ถูกต้องบนเวทีหรือหน้าจอ เป็นวิธีการแบบเบ็ดเสร็จที่เห็นนักแสดงเก็บข้าวของและลดน้ำหนัก กินอาหารแมลงสาบหรือวัวกระทิงสด ถอนฟันหรือหลีกเลี่ยงการอาบน้ำ และยังคงมีลักษณะเฉพาะตัวระหว่างเทค นี่เป็นเพียงตัวอย่างเล็ก ๆ น้อย ๆ ของความสุดโต่งที่ Robert De Niro, Christian Bale, Nicolas Cage, Leonardo DiCaprio, Shia LaBeouf, Charlize Theron, Daniel Day-Lewis และตระกูลของพวกเขาผลักดันตัวเองในการให้บริการงานศิลปะของพวกเขา สำหรับความทุกข์ทรมานของพวกเขา พวกเขาได้รับรางวัลออสการ์และรางวัลเอ็มมิสพร้อมกับการรายงานข่าวจากสื่อมากมาย เพียงแค่ดูคะแนนของชิ้นส่วนที่บันทึกสิ่งที่จาเร็ด เลโตทำในแต่ละครั้งที่มีภาพยนตร์ของเขาออกฉาย

ผลตอบแทนอาจเป็นการแสดงที่น่าตื่นเต้นที่ทำให้เส้นแบ่งระหว่างตัวละครและนักแสดงไม่ชัดเจน แต่มันเป็นวิธีการที่สร้างความรำคาญให้กับผู้คนรอบข้างผู้ปฏิบัติงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักแสดงที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีในการปรับใช้งานฝีมือของพวกเขา การปัดฝุ่นบทละครครั้งล่าสุดลงไปในกองถ่ายเรื่อง “Succession”ที่ เดย์-ลูอิสเอียนของ เจเรมี สตรองพยายามดึงจิตวิญญาณของทายาทองค์กรที่มีปัญหาที่เขาแสดงในรายการอย่างเต็มที่ ซึ่งเกี่ยวข้องกับการแยกตัวเองออกจากนักแสดงคนอื่นๆ แสดงงานขี้เมาและในฉากหนึ่งกระโดดลงจากเวทีโดยละทิ้งจนทำให้กระดูกแข้งของเขาบาดเจ็บ

การเล่นตลกของ Strong ไม่ค่อยเข้ากันกับBrian Coxซึ่งเป็นนักแสดงร่วมของเขา ซึ่งเป็นนักแสดงมากประสบการณ์ที่ฝึกฝนเครื่องดนตรีของเขาโดยเล่นการแสดงแปดครั้งต่อสัปดาห์ให้กับ Royal Shakespeare Company และ Royal National Theatre Cox ระบุว่าสไตล์ของ Strong ว่า “น่ารำคาญชะมัด” ในการสัมภาษณ์ครั้งหนึ่งและภายหลังได้ระบายความไม่พอใจลงในVarietyว่า “ฉันขอโทษ ‘ฉันคิดดังนั้นฉันจึงรู้สึก’ เพียงแค่ทำงาน อย่าระบุ”

ค็อกซ์ไม่ได้อยู่คนเดียว แอนโธนี ฮอปกินส์ประณามเมธที่แสดงเป็น “ความเจ็บปวดในลา” แมดส์ มิคเคลเซนเรียกมันว่า “ไร้สาระ” และโทนี คอลเล็ตต์มองว่ามัน “เพ้อเจ้อสุดๆ” ในเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ ลอเรนซ์ โอลิเวียร์โกรธมากกับการตัดสินใจของดัสติน ฮอฟแมนที่จะนอนทั้งคืนเพื่อดูฉากหนึ่งใน “Marathon Man” อย่างเหนื่อยล้า จนเขาถามอย่างเหน็บแนมว่า “ที่รัก ทำไมคุณไม่ลองแสดงดูล่ะ ?” ภายหลังฮอฟแมน อ้างว่า โอลิเวียร์ล้อเล่น แต่ประเด็นคือมันฟังดูเหมือนโอลิเวียร์จะพูดอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่น่าสงสัยคือนักแสดงหลายคนที่เชื่อมโยงกับการแสดงของเมธไม่ได้ระบุว่าเป็นนักแสดงของเมธ ตัวอย่างเช่น Strong กล่าวว่าเขาฝึกฝน “การแพร่กระจายตัวตน” ไม่ว่าพวกเขาจะเรียกตัวเองว่าอะไรก็ตาม ค็อกซ์และสตรองทำงานใน “ การสืบทอด” เป็นเรื่องที่ไม่ธรรมดา และความตึงเครียดนอกจอมีแต่จะส่งเสริมการแสดงของพวกเขาในฐานะพ่อลูกที่ปะทะกัน

ดังนั้นวิธีการคืออะไร? ผู้กำกับชาวรัสเซีย คอนสแตนติน สตานิสลาฟสกี้ได้พัฒนาวิธีการนี้ในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 โดยสร้าง “ระบบ” ที่สนับสนุนให้นักแสดงทำสิ่งต่างๆ เช่น ดึงความทรงจำของพวกเขาเมื่อสวมบทบาท อย่างไรก็ตาม “วิธีการ: ศตวรรษที่ยี่สิบเรียนรู้ที่จะทำได้อย่างไร” ประวัติโดยย่อของไอแซก บัตเลอร์ระบุว่าการปฏิบัติของ Stanislavski ไม่ใช่แค่การสืบทอดเหมือนบัญญัติเท่านั้น พวกเขาถูกถกเถียงอย่างดุเดือดและตีความใหม่โดยอาจารย์คนต่อมา เช่น สเตลล่า แอดเลอร์ และลี สตราสเบิร์ก ซึ่งมักจะผลักนักเรียนของพวกเขาด้วยวิธีที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง ให้ทลายขอบเขตระหว่างชีวิตของพวกเขาเองกับตัวละครที่พวกเขาอาศัยอยู่ ที่นำพานักแสดงจอแก้วรุ่นต่อรุ่น ตั้งแต่ Marlon Brando และ Montgomery Clift ไปจนถึง Hoffman และ De Niro นี่คือศิลปินที่ตั้งใจผลักดันตัวเองให้ถึงขีดจำกัด พวกเขาต้องการเครื่องมือทุกอย่างในการกำจัด แต่อาจมีมากกว่าความสมบูรณ์แบบ

“การแสดงเป็นสิ่งที่บอบบางมาก” แบรนโดเคยสารภาพในการให้สัมภาษณ์กับ The New Yorker โดยอธิบายต่อไปว่า “เป็นสิ่งที่เปราะบางและขี้อาย” และง่ายต่อการดูว่าเขาหมายถึงอะไร เพราะมันเป็นรูปแบบศิลปะที่ไม่จีรัง ความสำเร็จหรือความล้มเหลวขึ้นอยู่กับความหลากหลายของรสนิยม การให้คะแนนช่วงพักดีๆ สักสองสามช่วงในขณะที่หลีกเลี่ยงสิ่งแย่ๆ และขี่คลื่นที่ขู่ว่าจะพังด้วยเสียงขรมของบทวิจารณ์ช้ำหรือบ็อกซ์ออฟฟิศระเบิด เมื่อพิจารณาถึงความไม่แน่นอนนี้ จึงสมเหตุสมผลที่นักแสดงต้องการหาวิธีบางอย่างในการควบคุม แม้ว่าพวกเขาจะทำให้ทุกคนรอบตัวพวกเขาคลั่งไคล้